Terwijl ik dit schrijf zit ik op de boot. Op de boot naar Engeland, Newcastle. Een paar maanden geleden ben ik uitgenodigd om op 11-11 aanwezig te zijn in Schotland op een bijzondere plek om in een bijeenkomst (meditatie e.d.) aandacht te geven voor de aarde.
Vroeger vond ik dit vaag. Nu doe ik het. Omdat ik gewoon voelde dat ik erbij moest zijn. De laatste jaren deed ik vaker aan dit soort bijeenkomsten mee. En dan had ik er zin in. En vanmiddag viel het vertrek uit Nederland me zwaar. Ik mis mijn kinderen. Ik mis Yvonne. Julia was vannacht ziek, Yvonne is niet fit. En de hele aanloop naar deze reis was tot dusver één grote energieslurper voor me (formulieren, controles enz enz). Dus het valt me zwaar.
En nu ik dit aan het typen ben voel ik me weer wat beter worden. Blijer. Dankbaar. En ik moet aan mijn zus Miranda denken nu. Een tijd terug in de tijd vloog Miranda naar Brazilië. En naar landen in Afrika. Voor en project genaamd “World Servants”. Ik weet niet of het nog bestaat. En wat ze dan deed: een hele “vakantie” lang bouwen: scholen bouwen voor arme kinderen. En daar betaalde ze dan flink voor om daarheen te gaan en dan was ze de hele tijd aan het metselen, sjouwen, helpen, voor anderen. En ik had daar zelf toen een heel ander beeld bij; vakantie. Ik lag toen met mijn kont op het strand van Mallorca. Of op een strandbedje in Griekenland. “waarom doe je dat?” vroeg ik dan. “om anderen te helpen”, zei ze dan. “Tsja… prima dacht ik dan”. Ieder z’n ding….
En nu doe ik het. Ik ga op reis. Ik betaal (veel) geld om een lange “ingewikkelde” reis te maken. Met controles. Met contactmomenten die he-le-maal tegen mijn kernwaarden aanschuren. En ik heb het te doen. Ik heb anderen te helpen. Mijn levensdoel is groter dan mijn individuele. Dus dan maar deinend op de Noordzee, door de storm, door de regen, dwars door alles heen, op weg naar Schotland. Naar een plaats die ik nog steeds niet kan uitspreken. Op naar het onbekende.
“Papa, kun je niet thuisblijven?” Vroegen Lucas en Oscar. Ja, dat kan. Liever wel jongens. Ik lig vanavond liever naast mama in bed dan een snurkende Slowaak. En ik héb dit te doen. Ik doe dit voor jullie toekomst. Voor een betere aarde. En je hoeft niet alles te begrijpen. Dat doe ik ook niet. En dat is okay. The unknown is full of love. En iedereen die vanavond naast zijn / haar partner slaapt: ik begrijp het helemaal 😉
Blijkbaar doen Miranda en ik, en gelukkig heel veel andere mensen over de hele wereld, iets waarvan wij heel goed voelen dat dit belangrijk is. To serve the World. To be a world Servant. To be a warrior of the heart. Want ik wil deze huidige wereld niet voor mijn kinderen. Het mag, het móet anders.
En als je dan samen een gemeenschappelijke deler hebt, een gezamenlijke doel, een gezamenlijke missie, dan voel je je enorm krachtig. En blij. En misschien ook wel een beetje trots.
Ik ben nu niet heel erg blij en trots op het moment van schrijven. En als ik straks met de auto aan de “verkeerde kant van de weg” rijd naar Schotland, dan gaat de speaker VOL open en ben ik blij en trots.
De laatste tijd heb ik een aantal berichten gemaakt die gaan over “The Tribe of Light”. Er zijn inmiddels al een mooi aantal mannen en vrouwen die zich hebben aangemeld voor meer informatie hierover: wat het inhoudt, wat we ermee gaan doen. Misschien voel jij je ook wel een “world servant”, een lichtwerker, een warrior of healer of the heart. Ik ga samen met mijn Tribe of Light de komende periode een laagdrempelige verbindingsplek creëren waarin dit soort mensen (hahahaha, lekker dit 😉 ) samen in verbinding kunnen komen. Voel jij ook dat je hierbij wilt zijn? Meld je dan HIER aan voor de tribe en we houden je op de hoogte van de ontwikkelingen.
Op naar het vaste land! Op naar de nieuwe wereld!
Be well,
Erik
